งานวิจัยนี้ศึกษาความเชื่อมโยงของส่วนเผื่องบประมาณกับรายการคงค้างที่ขึ้นกับดุลพินิจของฝ่ายบริหารอันเป็นผลมาจากการบริหารกำไร โดยนี้ใช้ข้อมูลจากแบบสอบถาม และงบการเงินประจำปี พ.ศ. 2552 ของบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทยที่ไม่ใช่บริษัทในภาคการเงินและไม่ใช่บริษัทที่อยู่ระหว่างการฟื้นฟูกิจการ ผู้ตอบแบบสอบถามเป็นผู้บริหารระดับจัดการองค์กร จำนวนประชากรทั้งสิ้น 387 บริษัท และมีแบบสอบถามที่ได้รับการตอบกลับและใช้ได้จำนวน 38 ฉบับ อัตราการตอบกลับคิดเป็นร้อยละ 10 ผลการศึกษาพบว่า กิจการมีการบริหารกำไรผ่านรายการคงค้างที่ขึ้นกับดุลพินิจของฝ่ายบริหารและสร้างส่วนเผื่องบประมาณ โดยที่ค่าเฉลี่ยของรายการคงค้างที่ขึ้นกับดุลพินิจของฝ่ายบริหารมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในแต่ละกลุ่มของกิจการ แต่ไม่พบความแตกต่างทางสถิติของค่าเฉลี่ยของส่วนเผื่องบประมาณในแต่ละกลุ่มของกิจการ ส่วนเผื่องบประมาณมีความเชื่อมโยงกับรายการคงค้างที่ขึ้นกับดุลพินิจของฝ่ายบริหาร คือกลุ่มกิจการที่สร้างส่วนเผื่องบประมาณและสามารถบรรลุผลสำเร็จตามงบประมาณแล้ว มีแนวโน้มจะเลือกบริหารกำไรให้ลดลงเพื่อต้องการสำรองกำไรส่วนเกินไว้ และ/หรือไม่ต้องการบรรลุผลสำเร็จตามงบประมาณมากเกินไปซึ่งจะมีผลต่อการกำหนดงบประมาณในงวดถัดไป

วัตถุประสงค์ในการศึกษานี้คือ การศึกษาระดับความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการใช้มาตรฐานการรายงานทางการเงินสำหรับกิจการที่ไม่มีส่วนได้เสียสาธารณะและคุณภาพการปฏิบัติงานของนักบัญชีไทยในกิจการที่ไม่มีส่วนได้เสียสาธารณะ รวมทั้งสืบหาเหตุผลในการเลือกใช้มาตรฐานการรายงานทางการเงินทางเลือกของกิจการที่ไม่มีส่วนได้เสียสาธารณะ ผลการศึกษาพบว่าความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการใช้มาตรฐานการรายงานทางการเงินของไทยสำหรับกิจการที่ไม่มีส่วนได้เสียสาธารณะของนักบัญชีอยู่ในระดับมาก นอกจากนี้ระดับคุณภาพการปฏิบัติงานของนักบัญชีไทยก็อยู่ในระดับมากด้วย อย่างไรก็ตามการศึกษาไม่พบความสัมพันธ์อย่างเป็นนัยสำคัญระหว่างระดับความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการใช้มาตรฐานการรายงานทางการเงินของไทยสำหรับกิจการที่ไม่มีส่วนได้เสียสาธารณะและคุณภาพการปฏิบัติงานของนักบัญชีไทย กิจการที่เลือกจัดทำรายงานทางการเงินตามมาตรฐานการรายงานทางการเงินของไทย (TFRSs) ทุกฉบับ โดยปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอเนื่องจาก กิจการเป็นกิจการย่อยของกิจการแม่ที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย และกิจการมีความรู้ความสามารถและความพร้อมในการนำมาตรฐานการรายงานทางการเงินสำหรับกิจการที่มีส่วนได้เสียสาธารณะมาใช้ ประโยชน์ที่ได้รับจากการศึกษาครั้งนี้คือทำให้ทราบทิศทางในการพัฒนามาตรฐานการรายงานทางการเงินของไทยสำหรับกิจการที่ไม่มีส่วนได้เสียสาธารณะเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงานของผู้ทำบัญชีไทยและความสามารถในการแข่งขันระหว่างประเทศในอนาคต

มาตรการผ่อนคลายทางการเงินเชิงปริมาณ (QE) ถูกนำมาใช้โดยธนาคารกลางของประเทศที่พัฒนาแล้วเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ เพื่อให้เศรษฐกิจหลุดพ้นจากภาวะถดถอย การดำเนินมาตรการ QE ผ่านการซื้อสินทรัพย์เสี่ยงเพิ่มเติมนอกเหนือจากการซื้อพันธบัตรรัฐบาลที่มีความเสี่ยงต่ำจะส่งผลให้ปริมาณเงินในระบบในประเทศนั้นเพิ่มสูงขึ้น อันจะช่วยกระตุ้นความต้องการสินค้าและบริการโดยรวม (Aggregate demand) รวมถึงการขยายตัวทางเศรษฐกิจในประเทศนั้นๆ อย่างไรก็ดี งานวิจัยที่ผ่านมาพบว่า มาตราผ่อนคลายทางการเงินเชิงปริมาณไม่เพียงแต่ส่งผลต่อประเทศที่ดำเนินมาตรการ QE เพียงเท่านั้น หากแต่ส่งผลกระทบต่อประเทศเกิดใหม่ที่ได้รับกระแสเงินทุนไหลเข้าจำนวนมหาศาลเข้ามายังประเทศอันเป็นผลจากมาตรการ QE ด้วย ดังนั้นกระแสเงินทุนที่ไหลเข้ามาจำนวนมหาศาลยังประเทศเกิดใหม่อันเป็นผลมาจากมาตรการ QE มีแนวโน้มส่งผลทำให้ตลาดหลักทรัพย์ในประเทศเหล่านี้พัฒนามากขึ้น จากการศึกษาพบว่าตลาดหลักทรัพย์ 5 ประเทศจากทั้งหมด 11 ประเทศเกิดใหม่ในทวีปเอเชียและลาตินอเมริกามีการพัฒนาที่มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในแง่ของขนาดตลาดในช่วงเวลาหลัง QE เมื่อเทียบกับช่วงเวลาก่อน QE นอกจากนี้เราพบว่าตลาดหลักทรัพย์ 6 ประเทศจากทั้งหมด 11 ประเทศ มีการพัฒนาที่มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในแง่ของขนาดตลาดในช่วงเวลา QE2 เมื่อเทียบกับ QE1 ทั้งนี้ การศึกษาพบว่าสาเหตุหนึ่งที่ตลาดหลักทรัพย์ในประเทศเหล่านี้มีการพัฒนามากขึ้นเป็นผลมาจากพื้นฐานทางเศรษฐกิจของประเทศที่ดีขึ้นในช่วงเวลาที่มีมาตรการ QE จากการศึกษาพบว่าพื้นฐานทางเศรษฐกิจที่ดีเป็นปัจจัยหนึ่งที่ช่วยดึงดูดกระแสเงินทุนให้ไหลเข้ามายังประเทศเกิดใหม่และเป็นสาเหตุหนึ่งที่ส่งผลให้ตลาดหลักทรัพย์ในประเทศเกิดใหม่มีการพัฒนามากขึ้น โดยสรุปการศึกษาพบว่าตลาดหลักทรัพย์ในประเทศตลาดเกิดใหม่ส่วนหนึ่งมีขนาดใหญ่มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญหลังมาตรการ QE ถูกนำมาใช้โดยประเทศที่พัฒนาแล้ว ดังนั้นการศึกษาชิ้นนี้เปิดมุมมองใหม่ในแง่ของผลกระทบของมาตรการ QE ต่อการพัฒนาตลาดหลักทรัพย์ที่ยังไม่เคยมีใครกล่าวถึงมาก่อน